سلام عليكم. اولاً، درست مي فرماييد كه ما نبايد خودمان عزيزدردانه خدا و ديگران را بي آبرو نزد خدا بدانيم. من هم احساس خودم را گفتم. منتها من در آن جلسه نديدم كه كسي تحت تأثير اين مداحي ها قرار گرفته باشد. به نظر من يك مداحي بايد به گونه اي باشد كه در دل شنونده دگرگوني ايجاد كند و اوج تأثير آن به اين است كه قطرات اشك را از گونه ها جاري كند. من نديدم كسي اشكي بريزد. ثانياً، نقل من از يك منبع معتبر است و من هرگز از آن شخص دروغ نشنيده ام. ثالثاً، مراد از مجازي بودن يك تعبير دروغ و غير واقعي بودن آن نيست؛ بلكه به معناي اين است كه معناي حسي و مادي آن مراد نيست. ما وقتي مي گوييم، عاشق خدا هستيم، به اين معنا نيست كه خدا يك آدم است و همان آثار عشق دنيوي و حسي بر آن مترتب است. يعني اين طوري نيست كه ما بتوانيم خدا را در بغل بگيريم و او را ببوسيم. رابعاً، منابعي كه ياد شده يك كتاب كافي كليني است كه از كتب اربعه حديثي است و معتبر و ديگري كتاب ميزان الحكمه است كه البته آن نيز از منابع معتبر اخذ حديث كرده است. صرف نظر از آن ما در بسياري از متون علماء مشاهده مي كنيم كه لفظ عشق با بار ارزشي به كار رفته است. به هر حال نمي توان ترديد داشت كه لفظ عشق به معناي مثبت يعني عشق معنوي و الهي هم به كار رفته است؛ به علاوه به فرض كه به معناي مثبت به كار نرفته باشد، وقتي ما آن را با قرينه صارفه به كار ببريم، ديگر همان معناي منفي خودش را القا نخواهد كرد. مثل مواردي كه خداي تعالي در طي آياتي از قرآن يكي از نعمت هاي بهشتي را ‌«خمر»(شراب) ياد كرده و در عين حال با اين قرينه همراه كرده است كه مست نمي كند و عقل را نمي زدايد؛ از اين رو ديگر به معناي منفي دنيوي اش نخواهد بود. موفق و عاشق باشي.