آرام نشسته بودم در محضر او و زاري کردم، ابراز ندامت و پشيماني و عجز در برابر گناهانم ... و بعد ابراز شرمساري و ناتواني در مقابل ميلم و گفتم: خدايا! غريبم، غريبم در مقام ميل به تو، شوق به تو، در حرکتم به سوي تو، غريبم حتي در اين که تو مونسمي، و تماما در اين مسير تنهايم تنها و غريبم؛ خدايا مرا ببخش و درياب و درياب و کاري بکن، نمي دانم، هر کاري، من نمي دانم هر کاري خداي من که مرا نجات دهي؛ از اين حال خود شکوه کردم و مشابه اين حرفها را گفتم و گفتم : خدايا با من حرف بزن به من نشانه بده که ببينم تنها نيستم و توهم نکرده ام؛ خدايا نشانه بده؛ و از خدا خواستم که به هر طريقي که خود مي داند نشانه ام دهد و کمي جلوتر در گفتمانم رسيدم به اين که خدايا دوستت دارم، دوستت دارم؛ دوستم داري؟ حس کردم که گفته شد: دوستت دارم و .... با تمام وجود حس کردم