دوستي ما و دوستي خدا
يكي از دوستان سؤال جالبي مطرح كرده بود و من هم در پاسخ يادداشتي نوشتم. شايسته ديدم، آن را اينجا هم بياورم؛ اگر چه مناسب اين پست نباشد. خلاصه مطلب او چنين بود:
ايا اون چيزهايي كه من دوست دارم همون چيزهاييه كه خدا دوست داره؟ در اصل بايد اينطور باشه، اما ايا هست؟ يعني اگه فطرت و روح من زياد دچار تغيير نشده باشه بايد اينطور باشه.اين سوال خيلي ذهنمرو مشغول كرده!
پاسخ من
به نام خدا
سلام عليكم
سؤالات قشنگي كردي. در پاسخ بايد بگويم: گاهي يك چيزهايي را در حالاتي دوست داريم؛ اما در حالات ديگر همان ها را دوست نداريم و از كرده خود پشيمان مي شويم. مثلاً گاهي دوست داريم يك نفري را مسخره كنيم و از مسخره كردنش خوشمان مي آيد؛ اما بعد كه ناراحتي او را مي بينيم؛ پشيمان مي شويم. از اين دانسته مي شود كه هميشه دوست داشتن هاي ما خوب نيست. گاهي دوست داشتن هاي ما شيطاني و غير الهي است.
حال چطور بفهميم، كدام دوست داشتن هاي ما الهي و كدام شيطاني است؟ در پاسخ بايد بگويم: راه هاي مختلفي دارد. يك راهش همان طور كه اشاره كردم، اين است كه ما به عاقبت كار بنگريم، اگر احتمال مي دهيم كه پشيمان مي شويم، اين شيطاني است و الهي نيست. اما اين راه ميكانيكي و سطحي است؛ نه ديناميكي و ريشه اي. به نظر من راه ريشه اي اين است كه ما در دل خود عشق خدا را بنشانيم، آنگاه هرچيزي را كه دوست داريم، همان است كه خدا هم دوست دارد. مثل اين كه شما به همسر خود - كه در حال حاضر داريد يا در آينده خواهيد داشت _ عشق بورزيد. در اين حالت شما چيزي را دوست خواهيد داشت كه همسرتان دوست دارد؛ چون شما ناراحتي همسرتان را نمي خواهيد.
خوب حال ما چكار كنيم كه عاشق خدا بشويم؟ در پاسخ بايد بگويم: ما وقتي عاشق خدا خواهيم شد كه خدا براي ما مزه كند و مزه اش را در خود احساس كنيم. ما چه وقت لذت يك غذا را درك مي كنيم؟ زماني درك مي كنيم كه غدذ بزاقي ما ترشح كند. لذت و مزه خدا هم زماني احساس مي شود كه غدد اشكي ما ترشح كند. گريه جرعه عشق الهي است.
خب ديگر فعلاً بس است.
موفق باشي و عاشق
