بي ترديد ما قادر به درك كامل خداوند نيستيم؛ اما شكي هم نمي‏توان داشت كه حداقل به طور ناقص خدا را مي‏توانيم بشناسيم و اين هم به جهت قدر مشتركي است كه ميان ما و خداوند وجود دارد. اگر هيچ قدر مشتركي ميان ما و خدا وجود نداشت، هرگز اين شناخت ناقص هم امكان داشت؛ چون ما هرچه را مي‏شناسيم، در قالب همان تصوراتي است كه ذهن ما از عالم حسي پيدا كرده است. دريچه ذهن ما حواس ماست و لذا درك هاي اوليه ما حسي است و به همين ترتيب الفاظ زبان اوليه بشر حسي است و ما وقتي قادر به تصور غير حسي ها خواهيم شد كه آنها را با حسي‏ها مقايسه و تشبيه كنيم و بعد وجه تشابه‏ها و قدر مشترك‏ها را بگيريم و ما در صورتي قادر به تعبير از غير حسي‏ها خواهيم شد كه الفاظ حسي را با انضمام قرينه صارفه بر موجودات غير حسي اطلاق كنيم.