به نام خدا

سلام عليكم

چند نكته را در پاسخ شما عرض مي‏كنم:

1. چنان كه در پست جاري آمده است، معادل معناي كامل عشق «حب شديد» است و آيه مربوط نيز ذكر شده است: وَ الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبّاً لِلَّهِ(سوره بقره، آيه 165). معادل‏هاي معناي ناقص آن كه مطلق حب و دوستي باشد، هم ذكر شد و آن عبارت است از: حبّ و ودّ و ولايت.

2. غرض من از كاربرد لفظ عشق به جاي حبّ و ودّ و ولايت، اين است كه به طريق مبالغه القاء كنم كه دوست داشتن خدا و اولياء خدا بسيار لذت‏بخش و دلنواز است و از اين رهگذر آنان را كه در پي عشق‏هاي مجازي و غير الهي هستند، به سمت بكشانم و به آنها عرض كنم كه عشق اين است، نه آن كه شما در پي آن هستيد.

3. عنايت داشته باشيد كه هر لفظي ممكن است، در يك زماني شيوع داشته باشد و در زمان ديگر چنين نباشد؛ به علاوه ممكن است، معناي لفظي از زماني به زمان ديگر تغيير كند و لذا در يك زمان كاربرد آن فصاحت و بلاغت نداشته باشد؛ اما در زماني ديگر فصاحت و بلاغت داشته باشد؛ از اين رو نمي‏توان انتظار داشت لفظ يا الفاظي را كه در يك زماني كاربرد داشته است، در زمان‏هاي ديگر نيز به كاربرده شود.

4. شما پاسخ دهيد كه چه اشكالي دارد كه ما لفظ عشق را به جاي حبّ‏ و مانند آن به كار ببريم؟ مگر عشق به خدا داشتن عيب دارد؟ به نظر من نه تنها عيب ندارد كه نداشتن آن عيب است و هر كه از آن برخوردار باشد، خير دنيا و آخرت را دارد و هركه نداشته باشد، خسران دنيا و آخرت را.

5. ما كه نبايد جمود در لفظ داشته باشيم؛ بلكه بايد به مفاد و مضمون توجه كنيم. آيا حب شديد كه مفاد و مضمون عشق است، چيز مذمومي است كه از كاربرد آن پرهيز داشته باشيم؟