من که به خوبي شما يقين دارم و مي دانم هر کاري که مي کنيد حکمتي دارد؛ و به حکمت آن واقفم اما اي کاش که خداوند به منهم عزتي مي داد که به مؤمني نزد مؤمني ديگر!اما افسوس آنقدر مرا حقير يافت که او با آن همه جود ورحمتش راهي براي چنين عزتي نديد!خدا مي دونه چقدر روسياهم که اگر مي دانستند ديگران ديگه برايم جايي نمي ماند،وقتي خودم نتوانم وجود خودم را بر روي زمين تحمل کنم،..خدايا! چقدر ظالمم! اي کاش زنده نمي ماندم که ظلمم اين چونين فزوني وبزرگي نمي يافت!
