شما بفرماييد؛
بچه اي که خيلي مادرش را دوست داشته و عاشق او بوده است، اما براي مدتهاي طولاني از مادرش دور بوده،واکنون برايش شرايطي ايجاد شده که بتواند پيش مادرش باشد و براي او درددل کند و با شنيدن سخنانش آرامش يابد، اما با چنين شرايطي به او گفته اند که اگر به سمت مادرت بروي و يا حتي او را صدا کني ،که"ماماني" براي هميشه تو را از مادرت جدا مي کنيم ، و آن طفل از ترس يک گوشه اي بغ کرده و از جاي خود تکان نمي خورد، و حتي از شدت ترس به مادرش نگاه هم نمي کند، و دلش پر از اندوه است ؛حال بايد پرسيد که اين محروميت و در تنگنا قرار گرفتن تا چه حد مي خواهد اين بچه را به خداي خودش نزديک کند؟ تصور کنيد او در اين رنج پير مي شود، خيلي زودتر از آن هنگامه اي که بايد و خيلي چيزهايي را که ديگر بچه ها فرصت تجربه و يا بدست آوردن آن را دارند از دست مي دهد. اين اندوه با او چه مي کند "اين اندوه حاصل هرمحروميتي که مي خواهد باشد"