*من طربم طرب منم زهره زند نواي من

عشق ميان عاشقان شيوه کند براي من*

*عشق چو مست و خوش شود بيخود و کش مکش شود

فاش کند چو بي دلان بر همگان هواي من*

*ناز مرا به جان کشد بر رخ من نشان کشد

چرخ فلک حسد برد زآنچ کند براي من*

*من سر خود گرفته ام من ز وجود رفته ام

زره به زره مي زند دبدبه فناي من*

*آه گه روز دير شد آهوي لطف شير شد

دلبر و يار سير شد از سخن و دعاي من*

*يار برفت و ماند دل شب همه شب در آب و گل

تلخ و خمار مي طپم تا به صبوح واي من*

* تا که صبوح دم زند شمس فلک علم زند

باز چو سرو تر شود پشت خم دوتاي من*

*باز شود دکان گل ناز کنند جزو و کل

ناي عراق با دهل شرح دهد ثناي من*

*ساقي جان خوبرو باده دهد سبو سبو

تا سر و پاي گم کند زاهد مرتضاي من*

*بهر خداي ساقيا آن قدح شگرف را

بر کف پير من بنه از جهت رضاي من*

*گفت که باده دادمش در دل و جان نهادمش

بال و پري گشادمش از صفت صفاي من*

*پير کنون زدست شد سخت خراب و مست شد

نيست در آن صفت که او گويد نکته هاي من*

*ساقي آدمي کشم گر بکشد مرا خوشم

راح بود عطاي او روح بود سخاي من*

*باده توي سبو منم آب تويي و جو منم

مست ميان کو منم ساقي من سقاي من*

*از کف خويش جسته ام در تک خم نشسته ام

تا همگي خدا بودحاکم و کد خداي من*

«مولانا»