عشق در وبلاگ نویسی

نظر به این که بسیار ملاحظه می‏شود که در وبلاگ‏ها با عنوان ظنز و نقد و مانند آن مطالبی نوشته می‏شود که با حدود و احکام اسلامی و انسانی سازگار نیست، مناسب دیدم، بحثی را در این زمینه شروع کنیم تا از رهگذر آن بستر مناسب برای نوشتن مطالب اخلاقی و عفیف و عاشقانه فراهم نماییم.

به نظر می رسد، ما در وبلاگ نویسی باید به گونه‏ای بنویسم که از سر و روی سخنانمان عشق و محبت و اخلاق ببارد. برخی از مهم‏ترین جلوه‏های عشق و اخلاق در وبلاگ نویسی را این‏چنین می‏توان برشمرد:

1. کسب رضای الهی: ما باید قبل از نوشتن هر مطلبی این سؤال را از خودمان بکنیم که آیا خدا از نوشتن آن خشنود است؟ آیا با نوشتن آن می‏توانم، کسی را به خدا نزدیک کنم؟ آیا این سخن من موجب می‏شود که کسی یاد خدا بیافتد؟ وقتی پاسخ آن را مثبت یافتم، به نوشتن آن اقدام کنم و گرنه وزر و وبال خودم را زیاد نکنم.

2. احترام به نظر مخالف: ما را نسزد به صرف این که کسی با نظر ما مخالف است، حتی اگر نظرش غیر اسلامی باشد، به او اهانت کنیم و با فحاشی و یا با مسخرگی به او پاسخ بدهیم. اساساً در بحث علمی نباید احساسات را بروز داد؛ بلکه باید با ادب و استدلال سخن گفت.

3. نقد عاشقانه: ما باید وقتی سخن مخالف خود را نقد و ردّ می‏کنیم، چنان با او سخن بگوییم که با عزیزترین دوست خود سخن می‏گوییم. به عبارت دیگر خودمان را جای او بگذاریم و با او سخن بگوییم. از خود بپرسیم، آیا من دوست داشتم، این‏طوری با من سخن گفته شود که من با او این‏طوری سخن می‏گویم؟

4. حمل بر صحت سخنان مخالف: ما نباید با سوء ظن و بدگمانی و سوء تعبیر با سخنان مخالف رو به رو شویم. همواره سعی کنیم یک وجه و محمل خوب و درستی برای سخنش پیدا کنیم. تلاش کنیم، ببینیم، می‏شود سخن او را درست کرد و به گونه درست تفسیر کرد. اگر توانستیم که وجه و احتمال درستی برای سخنش پیدا کنیم، حمل بر این کنیم که نظر او همین‏گونه بوده است. نه این که پیوسته بکوشیم، ایراد پیدا کنیم و حتی اگر سخنش ایرادی ندارد، ایراد بتراشیم.

5. ملاحظه همه سخنان مخالف: ما نباید یک قسمت از سخن کسی را مورد ایراد قرار بدهیم، بدون این که  توجه داشته باشیم که در این زمینه او مطلب دیگری هم دارد یا نه. بسا در قسمت دیگر سخنش توضیحی داده باشد که این ایراد ما را پاسخ مناسب داده باشد.

6. دقت در فهم سخن مخالف: ما در بسیاری از موارد با خواندن سرسری نوشته مخالف خود شروع به نقد و ردّ آن می‏کنیم. این موجب می‏شود که مخالف را به چیزی منتسب کنیم که هرگز به او نمی‏چسبد. برای تأمین این دقت بهتر است، در وقت نقد قسمت به قسمت سخنش را عیناً بیاوریم و بعد نقد کنیم.

7. رعایت امانت علمی: اگر سخن و مطلبی را از وبلاگ یا سایتی می‏آوریم، حتماً آدرس آن را ذکر کنیم و گرنه سرقت علمی دانسته می‏شود.

نظر شما درباره این نکات چیست؟

نظرهاي شما ( )

 (سه شنبه 86 تیر 26 ساعت 9:43 عصر)

  داوری منصفانه درباره مرحوم ذاکر

ممکن است، برخی ایراد بگیرند که چرا لینک های مداحی ها و مرثیه های مرحوم سید ذاکر را در وبلاگ خود قرار دادید. او از سوی برخی از مراجع تقلید مورد مذمت قرار گرفته بود.

من تصورم این است که آن بزرگواران جهات منفی کارهای او را مذمت کرده اند؛ نه مداحی ها و مرثیه های سالم او را. به تصور من این مداحی ها و مرثیه هایی که در وبلاگ قرار داده شده است، بی اشکال است.

چنان که گفته اند، اموری که بر او ایراد گرفته شده است، به این قرار است:

1. خودزنی ها

2. غلوگویی ها مثل لا اله الا زینب

3. تعابیر رکیک مثل انا کلب رقیه

4. کارهایی ناپسندی مثل قلاده سگ به گردن آویختن برخی در مجالس او

به نظر می رسد، درباره هر کس باید با عدل و انصاف قضاوت کرد و یک نفر را نه کاملاً ردّ کرد و نه کاملاً تأیید نمود. به ازای هر عملش باید جداگانه داوری کرد. درباره هیچ کس نباید قضاوت همه یا هیچ کرد. قضاوت باید دقیق و در زمینه همان سخنان و کارهایی باشد که شخص انجام می دهد.

البته او طبق سخنانی که از او رسیده است، در این زمینه ها مغرض نبوده است. او به تعبیر خودش خواسته است، از این طریق عشق و احساسش را نسبت به اهل بیت(ع) بیان کند.

نظرهاي شما ( )

 (چهارشنبه 85 بهمن 18 ساعت 8:9 عصر)