چگونه عاشقی کنیم؟

در پست قبلی یکی نوشته بود، ما چگونه عاشقی کنیم.
من هم پاسخ دادم: با گریه.
این پاسخ را یکبار در کلاسم مطرح کردم. یکی از دانشجویانم، گفت: چکار کنیم، گریه امان بگیرد؟
من گفتم، دعا بخوانید.
او گفت: من با دعا گریه ام نمی گیرد.
من پاسخ دادم: به هر طریقی می توانی گریه کنی، گریه کن. لازم نیست، از طریق دعا خواندن باشد. هر بهانه ای برای گریه کردن پیدا کردید، از آن استفاده کنید. فرض کنید، یکی تو را اذیت می کند یا به تو ناسزا می گوید یا عیبت را پشت سرت می گوید و آبرویت را می ریزد یا سرت درد می گیرد و هکذا نظیر اینها و به هر حال دلت می گیرد و می خواهی گریه کنی، خوب گریه کن.
منتها گریه ات را جهت بده. مثلاً اگر کسی تو را اذیت کرد، مثل مالک اشتر برو جایی خلوت یا جایی که کسی به تو توجه نکنند، مثل حرم و زیارتگاهی و شروع کن با خدای خودت حرف زدن، بگو: خدا این دوست دلم را شکست؛ اما او نادان است، از او درگذر، از گناه من هم در گذر.
گاهی برای گریه کردن باید صدایت را بلند کنی. باید ناله کنی. گاهی باید حتی خودت را بزنی. بالاخره یک کاری بکن که دردت بگیرد و دلت بشکند و گریه ات بیاید. گاهی عیادت یک بیمار، گاهی دست یک بینوا گرفتن، گاهی به قبرستان رفتن. گاهی با دعاخوانان همراه شدن و همنوایی با آنان کردن. گاهی یک شعری را خواندن. گاهی یک نوحه یا سرودی را گوش دادن. خلاصه باید حال خودت را ببینی که از چه موقعیتی می توانی استفاده کنی و گریه کنی، خوب از ان موقعیت استفاده کن.
اما بهترین موقعیت نیمه شب برخاستن و نماز شب به پا داشتن و در میان یا در فواصل آن گریه کردن است. هم خستگی را با خوابیدن پیش از آن در کرده ای و با آمادگی جسمی هستی و هم با خواطر روزانه فاصله گرفته ای و دلمشغولی ها ذهنت را درگیر نمی کند و هم سر و صدایی نیست که حواست را پرت کند و جز سر و صدای خودت به گوشت نمی رسد.
ما برای این که بدانیم چطور با خدا عاشقی کنیم، به خاطر بیاوریم که یک عاشق با معشوقش چه کار می کند، همان کار را خدا بکنیم. یک عاشق دوست دارد، با معشوق گفتگو کند. پیش او باشد. به او هدیه کند. اگر یک مدتی او را نمی بیند، دلتنگ می شود. گریه اش می گیرد. اگر در حق او بدی کند، از او معذرت می خواهد و می خواهد او را ببخشد. می خواهد ببیند، او چه چیزی را دوست دارد، همان را انجام دهد. می خواهد ببیند، چه چیزی را دوست ندارد، آن را انچام ندهد و هکذا نظیر اینها. خوب عاشق خدا هم باید همین کار را نسبت به خدا انجام دهد. عاشقی همین است. عاشق باشید.

لینک های مرتبط:‏ گریه اوج عاشقی؛‏   قطره های اشک جرعه های عشق؛‏   عشق بازی پیامبر(ص) در غار حراء؛‏  طریق عاشقی در نماز

نظرهاي شما ( )

 (دوشنبه 89 فروردین 30 ساعت 5:56 صبح)

  کارنامه یکسال عاشقی

1385/10/15 (نیمه دی هشتاد و پنج)  روزی است که این وبلاگ را راه‌اندازی کردم. به نظرم رسید، به مناسبت سالگرد تأسیس این وبلاگم نگاهی به گذشته بیافکنم. از انگیزه تأسیس و ماجراهایی که از آن زمان تاکنون داشته‌ام، بنویسم.

1 . انگیزه تأسیس وبلاگ

من یک وبلاگ اصلی و تخصصی دارم که شرحش بماند. از حدود چهار سال پیش، زمانی از یک طرف در وب‌ها می‌گشتم تا لینک‌های مفیدی را برای مراجعه‌کنندگان به وبلاگم پیدا کنم و در وبلاگم قرار دهم. به وب‌هایی برخوردم که در آن لینک‌های مداحی و مرثیه قرار داشت. از طرف دیگر خودم هم برخی از سی دی های مداحی و مرثیه تهیه کرده بودم و گوش می‌دادم. در آن ایام ناراحتی‌های طاقت‌فرسایی هم برایم پیدا شده بود. در محیط کاری‌ام برخی از جفاها دیده بودم و همان کسانی که برای آنان خدماتی انجام داده بودم، خواسته یا ناخواسته به من پشت کردند. پدرم هم عمل جراحی شکم پیدا کرده بود و من در بیمارستان به او رسیدگی می‏کردم. همه این امور دست به دست هم داده بود که برای من دلی شکسته پدید آورد. این مشکلات به من القا می‌کرد که دنیا بی‌وفاست. باید روزی همه این افراد و چیزهایی را که داری و به آنها دل بسته‌ای، بگذاری و بروی. همیشه برایم این قسمت از دعای حزین تداعی می‌شد که:

ارحمنی یوم آتیک فرداً شاخصاً الیک بصری. مقلداً عملی. قد تبرأ جمیع الخلق منی. نعم و ابی و امی و من کان له کدّی و سعیی: خدایا به من رحم کن در روزی که تنها به نزدت می‌آیم و چشم به تو دوخته‌ام و نامه عملم به گردنم آویخته شده است. همه مردم، آری! حتی پدرم و مادرم و همان کسانی که برایشان زحمت کشیده‌ام، از من بیزاری می‌جویند.

در این حال و هوا، همه کارهای متفرقه را کنار نهادم و آثاری که در زمینه عرفان و زندگی عرفا بود، مطالعه می کردم و یادداشت‏هایی را برمی داشتم که اکنون کلاسورهای متعددی از آنها فراهم شده است. نیز مرثیه‌های عاشقانه را از ذاکر و اکبری و هلالی و علیمی گوش می‌کردم و می‌گریستم. از همان سال شروع کردم، نوافلم را هم مرتب خواندن. در نافله شبم راز و نیاز با خدا و التماس دعا و شفاعت از اهل بیت(ع) داشتم.

به نظرم رسید. مطالب عارفانه و اخلاقی و مرثیه‌های عاشقانه را که مناسب حال خودم می‏دانم در وبلاگم بگذارم تا دیگران نیز از آنها بهره‏برداری کنند. مدتی چنین کردم. بعد دیدم که آن وبلاگم با این گونه مطالب چندان سخیتی ندارد. به علاوه نوشتن مطالب اخلاقی در وبلاگی که مشخصاتم آمده، مطلوبم نبود. به همین رو، از یکسال پیش بر این نظر شدم که وبلاگی دیگری ایجاد کنم که برای عموم مفید باشد و در آن مطالب اخلاقی و عرفانی بنویسم. نوشتن این مطالب از این باب است که من در این حال و هوا بمانم. گویند:‏ اگر خواستید، مجرمی را تربیت کنید، به او مسئولیت تربیت کسان دیگر را بدهید تا از این رهگذر خودش اصلاح شود. قصه من نیز همین است. من خودم گنهکار و روسیاهی بیش نیستم که امید اصلاح و مغفرت دارم. بحمدالله این وبلاگ مورد استقبال واقع شده و متجاوز از 2600 دوست و بیش از 350 تبادل لینک دارد.

2. سبب نام‌گذاری وبلاگ

این وبلاگم را با عنوان ‌«عشق و عاشقی» ایجاد کردم. اولین پستی هم که نوشتم، با این عنوان بود: «بیایید عاشقی کنیم» و ذیل آن لینک‌های مداحی‌هایی عاشقانه را قرار داده بودم. البته بعد این پست را حذف کردم و لینک‌هایش را در صفحه اصلی وبلاگم ذیل عنوان «آوای‌های عاشقانه برگزیده» آوردم.

اولین آهنگی که برای وبلاگم گذاشته بودم، آهنگی از مرحوم ذاکر بود و بخش اول آن به این قرار بود:

اگه دیوونه  ندیده‌ای  به  ما   میگن    دیوونه        اگه دیوونه شنیده‌ای به ما میگن دیوونه

منم یه روز عاقل بودم. عشق تو مجنونم کرد        ز شهر عقل و عاقلا یکباره  بیرونم  کرد

به جرم عشق و عاشقی به ما میگن دیوونه      بذار ملامت بکنن. یه خوب و بد می‌مونه

چنان که خود در می‌یابید، من عنوان وبلاگم را از این مداحی اخذ کردم. البته بعد آن را به جهت این که با عشق مجازی و حیوانی اشتباه نشود، به «عشق الهی» تغییر دادم. برخی با شنیدن مداحی ذاکر بر من ایراد گرفتند که چرا مداحی وی را گذاشته‌ام. گفتند که او غالی بوده و مطالب خلافی را در مداحی‌هایش می‌گفته است. نوشتن پست «داوری منصفانه درباره مرحوم سید جواد ذاکر» به همین مناسبت بود.

3. آشنایی‌ام با نوجوان عاشق امام زمان(ع)

پست «عاشقی امام زمان و مکاشفات یک نوجوان » را به مناسبت آشناییم با یک نوجوانی نوشتم که یکی از دانشجویانم به من معرفی کرده بود. آن نوجوان به اتفاق پدرش و آن دانشجویم روزی به منزل ما آمد و قضایایی را که برایش از رهگذر ملاقاتش با امام زمان(ع) پیش آمده بود، تعریف کرد و من آنها را یادداشت کردم و در وبلاگم گذاشتم.

4. آشنایی‌ام با وب‌نویس فحاش

من پستی را درباره ازدواج موقت با عنوان «عاشقی و ازدواج موقت» نوشته بودم و در آن گفته بودم که ازدواج موقت حکمی است که در شرایط اضطراری تشریع شده است و بنابراین برای شرایط عادی نیست. دلیل من وجود آیه متعه در سوره نساء بود که در مدینه و بعد از آن جنگ‌ها نازل شده بود و مشکلات زنان و یتیمانی را گزارش می‌کند که از آن جنگ‌ها به وجود آمده بودند. یکی از برادران محترم بر من خرده گرفت که تو با رأی و استحسان و قیاس حکم شرعی را بیان می‌کنی و این حرام است. من هم پاسخ می‌دادم که چنین نیست و مستند من آیه قرآن است و نه رأی شخصی و استحسان و قیاس. به فکرم رسید، سری به وبلاگش بزنم و بهتر با او آشنا شوم که خدا برای شما روز بد نیاورد. دیدم در نوشته‌هایش با مسخرگی و اهانت و فحاشی تمام با هرکه مخالف عقیده خودش است، سخن گفته و مرا نیز بی‌نصیب نگذاشته است. من ابتدا تصور می‌کردم، خواهش و تمنا و استدلال مبنی بر این که با اهانت و مسخرگی و فحاشی سخن نگو، در او مؤثر است. به او می‌گفتم: شما نظر مخالف خود را با ادب و احترام نقد کن. چکار داری که به او اهانت کنی و فحش بدهی. او گوشش بدهکار نبود. او به قدری فحاشی کرد که مدیر محترم پارسی بلاگ وبلاگش را مسدود کرد. محور مطالب او سه چیز بود. یکی جمود در ظواهر آیات و روایات و ردّ حاکمیت عقل بر شرع. دوم مخالفت با عرفان و عشق  و  سوم نغمه تفرقه شیعه و سنی. چاشنی همه مطالبش هم طعن و لعن و فحاشی بود. من که دیگر از بدزبانی و فحاشی او می‌ترسیدم، رغبت هم‌سخنی با او را نداشتم. منتها مطالب او را بدون ذکر نام و با ادب و احترام نقد می‌کردم. پست های ذیل را کمابیش در نقد مطالب شخص مورد اشاره نوشته شده است:     

مقام حضرت عشق علیه السلام   /    منافات عاشقی با تکفیر    /   عشق خدا به بندگان کافر   /   طلبه عاشقه   /   حب مقدس و نا مقدس در قرآن   /   مدارای عاشقانه با ناسزاگویان   /    پاسخ عاشقانه ائمه(ع) به ناسزاگویى‏ها   /   عشق بدعت نیست.   /   عشق تنزیه است، نه تشبیه   /   کلیدواژه‏هاى عشق در قرآن   /  منافات عاشقی با بدگمانی  /    عاشقانه و عاقلانه بودن دین .  من گفتمان «ماهیت عشق الهی» را نیز در همین زمینه ایجاد کرده‌ام.

5. ملاحظه اتهام‌زنی و توهین وب‌نویس‌ها

فحاشی، مسخره کردن، غیبت، تهمت، و سوء ظن از رایج‌ترین آفاتی است که در میان معدودی از وبلاگ‌نویس‌های مذهبی به چشم می‌خورد. متأسفانه بیش‌تر وبلاگ‌نویس‏ها‏ سواد مذهبی کافی ندارند. چنان که بیش‌تر دست اندرکاران سایر رسانه‌ها هم همین طورند. لذا بدون ملاحظه حدود و احکام شرعی و اخلاقی مطالب خود را می‌نویسند. این آفات در ایام انتخابات به اوج خودش می‌رسد. من پست «منافات عاشقی با اتهام زنی.» را با مشاهده برخی از این آفات نوشتم.  گفتمان «هتک حرمت ممنوع » نیز به همین مناسبت ایجاد شده است.

نظرهاي شما ( )

 (شنبه 86 دی 8 ساعت 7:30 عصر)