به نام خدا و با سلام. از اظهار نظر شما كمال تشكر را دارم. آنچه در اينجا خيلي اهميت دارد، تفكيك ميان دو امر است: يكي مخاطبان قرآن و ديگري هدايت‌كنندگي قرآن. ترديدي نمي توان داشت كه مخاطبان قرآن عرب حجاز عصر پيامبر اسلام(ص) است؛ زيرا قرآن به زبان عربي و ناظر به عقايد و آداب و رسوم و سؤالات و موضع‌گيري آنان است. براي اين كه مخاطب يك متن شناخته شود، كافي است، زبان آن متن و موضوعاتي كه در آن مورد بحث قرار گرفته مورد توجه قرار گيرد. بي‌ترديد كسي كه مخاطبش فارس است، به زبان عربي سخن نمي‌گويد و بي شك كسي كه مخاطبش مردم معاصرند، او را از اموري كه به آنان ربط ندارد، نهي نمي كند؛ براي مثال او را از پرستش لات و منات و عزي نهي نمي‌كند؛ چون ديگر در دوره معاصر كسي اين بت‌ها را پرستش نمي‌كند. قرآن در عين حالي كه مخاطبش عرب عصر پيامبر اسلام(ص) است، اما هدايت‌كنندگي‌اش به آن مردم منحصر نيست. هر كسي كه به آن مراجعه كند و به فهم مقاصدش پي ببرد، مي‌تواند با آن هدايت پيدا كند و از آن در زندگي خودش بهره‌برداري نمايد. درست مثل نسخه‌‌اي كه پزشكي براي شخص مشخصي نوشته است و ديگراني كه به همان بيماري آن شخص مشخص مبتلايند، مي‌توانند به مفاد آن عمل كنند و شفا يابند.