ابزار دوام عاشقی

آنچه اینک ملاحظه می کنید، نامه دومی است که دانش آموخته دانشگاه تهران در زمینه استمرار حال عبادت نوشته است و نیز پاسخ کوتاهی که اینجانب به آن داده ام.

جناب استاد ارجمند

سلام علیکم

 مطالب بسیار گرنبهایتان را خواندم و تمامی آنها را با تمام وجود تصدیق می کنم؛ چراکه که مدتهاست عاشق شده‌ام و می دانم غیر از ذات احدیت لیاقت عاشق شدن را ندارد و از لذت گریه‌های مد نظر حضرتعالی نیز بی نصیب نبوده‌ام؛ اما به احتمال بسیار زیاد مشکلی وجود دارد که نمی توان در این حال مستمر باقی ماند. فکر می کنم همنشینی با خوبان چاره کار باشد. البته خوبی که طبیب باشد؛ همانند آیت الله جواد انصاری که برای فرد فرد افراد نسخه مجزا بر اساس شخصیتشان می نوشتند.

از لطف بزرگوارانه حضرتعالی بسیار متشکرم.

البته همانگونه که حضرتعالی فرمودید، همنشینی با خوب ها چاره ساز است و اگر منت نهید و جمعی از خوب هایی که مؤثرند همانند، روضه‌ها، ادعیه با صفا، ویدعو کلوپ‌های با صفا، نجواها، موسیقی، اشعار منتخب، حالات و وصف زندگانی بزرگان، و غیره را که دم دست دارید و نیاز به صرف وقت ندارد، معرفی نمایید.

البته بنده چند نوا دل‌انگیز وب سایتتان را دانلود کردم؛ اما اکثر آنها دانلود نشد.

 ومن الله توفیق

برادر کوچک شما

سلام علیکم

برخی از نکاتی که در این مجال می توانم عرض کنم، به این قرار است:

1. چنان که عرض کردم، لازمه دوام حال، داشتن برنامه ثابت برای گریه است. گریه هیزم تنور عشق الهی است. بهترین برنامه عبارت است از: برخاستن در حدود یک ساعت قبل از اذان صبح و اقامه نماز شب و در فواصل آن توسل به پیامبر(ص) و ائمه اهل بیت(ع) و تضرع در قنوت نماز وتر و قرائت دعای حزین با صوت حزین پس از نماز. بهتر است، نماز در جایی خلوت باشد که امکان نالیدن بی دغدغه وجود داشته باشد. برآوردن صوت حزین از گلو قلب را به تپش و چشم را به ریزش اشک بر می انگیزد.

2. بهترین ادعیه دعاهای عاشقانه است، مثل مناجات خمسه عشر، مناجات شعبانیه، دعای ابوحمزه ثمالی، دعای کمیل.

3. بهترین طبیب جان، دل وارسته خود آدم است. مناسب است، بعد از نصیب شدن حال، مثل بعد از دعای حزین تا نماز صبح، قدری به حال و وضع خود اندیشه کرد و قصورات و تقصیرات را مرور نمود و راه رفع آنها را بررسی کرد و از خدا توفیق رفع آنها را طلب نمود.

4. برخی از مشهورترین اذکار که می توان مناسب حال به آنها پرداخت، از این قرار است:

الف. بسمله: بسم الله الرحمن الرحیم

ب. تحمید: الحمد لله

ج. تسبیح: سبحان الله

د. تکبیر: الله اکبر

هـ. تهلیل: لا اله الا الله

و. استغفار: استغفر الله ربی و اتوب الیه

ز. حوقله: لا حول و لا قوة الا بالله

ح. ذکر یونسیه: لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین.

اما در عین حال، هر بخشی از آیات و ادعیه بلند قرآن را که مناسب حال باشد، می توان انتخاب کرد.

5. گوش سپردن به صوت حزین اهل دل اعم از واعظان و قاریان قرآن و خوانندگان اشعار بسیار تأثیرگذار است. شاید ذکر نام ایشان مناسب نباشد. خود می توانید ایشان را شناسایی کنید.

6. ملاقات اهل دل، عیادت بیماران و سالمندان و معلولان و زیات اهل قبور و شهداء و حضور در حرم ها و مساجد و نیز سرکشی و رسیدگی به خانواده های تهیدستان و زمین گیران و ناتوانان، آدمی را از زندان دنیا و دنیاگرایی رها می می کند و به آخرت و لقای پروردگار متمایل می سازد.

مطالعه زندگی نامه اهل دل و کتب اخلاق از جمله معراج السعاده نراقی و گناهان کبیره دستغیب و آثار عرفانی اهل دل مثل آثار آیت الله حسن زاده آملی ذهنیت لازم را برای توجه به خدا و آخرت فراهم می سازد.

7. اعتکاف و چهل نشینی هر از گاهی می تواند بستر مناسبی را برای تهذیب نفس و تبدیل حال به ملکه و برافروخته نگاه داشتن شعله مقدس عشق الهی در قلب فراهم سازد.

البته آنچه که عرض شد، مطالبی است که از سخنان بزرگان استفاده می شود و خود چندان توفیقی در آنها به ویژه بند اخیر ندارم. دعا کنید، خداوند به اینجانب نیز توفیق عنایت فرماید.  

نظرهاي شما ( )

 (دوشنبه 90 شهریور 21 ساعت 10:44 صبح)

  چگونه عاشقی کنیم؟

در پست قبلی یکی نوشته بود، ما چگونه عاشقی کنیم.
من هم پاسخ دادم: با گریه.
این پاسخ را یکبار در کلاسم مطرح کردم. یکی از دانشجویانم، گفت: چکار کنیم، گریه امان بگیرد؟
من گفتم، دعا بخوانید.
او گفت: من با دعا گریه ام نمی گیرد.
من پاسخ دادم: به هر طریقی می توانی گریه کنی، گریه کن. لازم نیست، از طریق دعا خواندن باشد. هر بهانه ای برای گریه کردن پیدا کردید، از آن استفاده کنید. فرض کنید، یکی تو را اذیت می کند یا به تو ناسزا می گوید یا عیبت را پشت سرت می گوید و آبرویت را می ریزد یا سرت درد می گیرد و هکذا نظیر اینها و به هر حال دلت می گیرد و می خواهی گریه کنی، خوب گریه کن.
منتها گریه ات را جهت بده. مثلاً اگر کسی تو را اذیت کرد، مثل مالک اشتر برو جایی خلوت یا جایی که کسی به تو توجه نکنند، مثل حرم و زیارتگاهی و شروع کن با خدای خودت حرف زدن، بگو: خدا این دوست دلم را شکست؛ اما او نادان است، از او درگذر، از گناه من هم در گذر.
گاهی برای گریه کردن باید صدایت را بلند کنی. باید ناله کنی. گاهی باید حتی خودت را بزنی. بالاخره یک کاری بکن که دردت بگیرد و دلت بشکند و گریه ات بیاید. گاهی عیادت یک بیمار، گاهی دست یک بینوا گرفتن، گاهی به قبرستان رفتن. گاهی با دعاخوانان همراه شدن و همنوایی با آنان کردن. گاهی یک شعری را خواندن. گاهی یک نوحه یا سرودی را گوش دادن. خلاصه باید حال خودت را ببینی که از چه موقعیتی می توانی استفاده کنی و گریه کنی، خوب از ان موقعیت استفاده کن.
اما بهترین موقعیت نیمه شب برخاستن و نماز شب به پا داشتن و در میان یا در فواصل آن گریه کردن است. هم خستگی را با خوابیدن پیش از آن در کرده ای و با آمادگی جسمی هستی و هم با خواطر روزانه فاصله گرفته ای و دلمشغولی ها ذهنت را درگیر نمی کند و هم سر و صدایی نیست که حواست را پرت کند و جز سر و صدای خودت به گوشت نمی رسد.
ما برای این که بدانیم چطور با خدا عاشقی کنیم، به خاطر بیاوریم که یک عاشق با معشوقش چه کار می کند، همان کار را خدا بکنیم. یک عاشق دوست دارد، با معشوق گفتگو کند. پیش او باشد. به او هدیه کند. اگر یک مدتی او را نمی بیند، دلتنگ می شود. گریه اش می گیرد. اگر در حق او بدی کند، از او معذرت می خواهد و می خواهد او را ببخشد. می خواهد ببیند، او چه چیزی را دوست دارد، همان را انجام دهد. می خواهد ببیند، چه چیزی را دوست ندارد، آن را انچام ندهد و هکذا نظیر اینها. خوب عاشق خدا هم باید همین کار را نسبت به خدا انجام دهد. عاشقی همین است. عاشق باشید.

لینک های مرتبط:‏ گریه اوج عاشقی؛‏   قطره های اشک جرعه های عشق؛‏   عشق بازی پیامبر(ص) در غار حراء؛‏  طریق عاشقی در نماز

نظرهاي شما ( )

 (دوشنبه 89 فروردین 30 ساعت 5:56 صبح)