عشق خدا به بندگان کافر

خدا همه بندگانش را اعم از کافر و مؤمن دوست دارد. جهتش روشن است. اگر خدا بنده ای را دوست نداشت، خلقش نمی کرد. منتها این بنده است که با لجبازی ها و سرکشی های آگاهانه و عامدانه اش خشم خدا را برمی انگیزد و مستحق عقوبت و عذاب می شود.

آورده اند که خدا از مادر مهربان تراست. جهت این هم روشن است. مادر تنها کاری که می کند، این است که بچه اش را نگهداری و بزرگ می کند؛ حال آن که خدا همه وجود آدمی را داده است.

هرکسی ساخته اش را دوست دارد. ما هم ساخته خدا هستیم و لذا خدا ما را دوست دارد. گویند: کسی کوزه های گوزه گری را می خرید و پیش رویش بر زمین می زند و می شکست. گوزه گر به فریاد آمد که چرا کوزه های مرا می شکنی؟ درست است که تو آنها را خریدی. اما به هر حال من آنها را ساخته ام و دوست ندارم، ساخته ام را بشکنند.

خدا به هیچ وجه تنگ نظری های ما را ندارد. بسیاری از ما فقط خودمان را عزیز دردانه خدا می دانیم و برای دیگران هیچ ارزشی قائل نیستیم. شاید اگر بسیاری از ما جای خدا بودیم، روزی همه کافران و فاسقان را قطع می کردیم و جان هرکسی را که با ما سر مخالفت برمی داشت، می گرفتیم. حال آن که خدا علیرغم همه کافری و سرپیچی ها به ما روزی می دهد و سایه رحمت و محبت خودش را از سر ما بر نمی دارد.
در آیات قرآن شواهد فراوانی بر محبت و عشق خدا به بندگان کافرش به چشم می خورد که اینک برخی از مهم ترین آنها نقل می شود:

1. مجازات حضرت یونس(ع) به سبب فرار او از قوم کافرش
قوم حضرت یونس(ع) به قدری او را آزردند که دیگر یونس تحمل حضور در میان آنان را نداشت؛ از این رو از دست آنان فرار کرد. خدا هم به او فرمود: کجا فرار می کنی؟ من تو را برای هدایت بندگان فرستادم. تو فرار می کنی؟ پس بگیر! آنگاه او را به دهان نهنگ انداخت. یونس نیز از کرده خود پشیمان شد و به درگاه خدا استغفار کرد. خدا هم توبه اش را پذیرفت و از دهان نهنگ نجاتش داد. بی تردید بلائی که خدا بر سر حضرت یونس درآورد، دلیلی نداشت جز عشق او به دستگیری از بندگان کافرش. در سوره انبیاء آمده است:
وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادى فِی الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ (87) فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنینَ (88)؛ و به یاد آر یونس را که از روی خشم (از میان قومش) رفت. پنداشت که ما بر او قدرت نداریم. (ما او را به دهان نهنگ انداختیم). آنگاه او در تاریکی ها ندا داد که هیچ خدایی جز تو ای خدای منزه نیست. من ستم کردم. (مرا رهایی ده). ما هم دعایش را اجابت کردیم و او را از آن اندوه رهایی بخشیدیم. ما این چنین مؤمنان را رهایی می بخشیم.

2. فرمان الهی به پیامبر اسلام(ص) مبنی بر شکیبایی در برابر آزارهای مشرکان مکه
پیامبر اسلام(ص) هم در آغاز دعوتش بسیار مورد آزار قومش قرار گرفت. او را دیوانه و گمراه خواندند و شکمبه بر سرش افکندند؛ طوری که گویا می خواست، مثل حضرت یونس فرار کند که خدا او را بیم داد که مبادا مثل یونس باشی. این سخن خدا نیز دلیل بر این است که خدا بندگان کافرش را دوست دارد و برای دستگیری از آنان حاضر است، شاهد آزارها و اذیت هایی باشد که از سوی بندگان کافر بر پیامبرش می رود. در سوره قلم آمده است:
فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَ لا تَکُنْ کَصاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نادى وَ هُوَ مَکْظُومٌ (48) لَوْ لا أَنْ تَدارَکَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَراءِ وَ هُوَ مَذْمُومٌ (49)؛ ای پیامبر در اجرای فرمان پروردگارت شکیبایی کن و مانند یونس نباشی. او در حالی که خشمش را فرو می خورد، خدا را ندا داد ( و خدا او را رهایی بخشید). اگر لطف خدا شامل حالش نمی شد، به ساحل افکنده نمی شد. او (از کرده اش پشیمان بود و ) خود را سرزنش می کرد.

3. فرمان الهی در زمینه رسیدگی به کافران تهیدست
پیامبر اسلام(ص) تنها مأمور نبود که مشرکان مکه را به توحید و قیامت بخواند؛ بلکه مأمور بود که علاوه بر آن مشرکان مکه را به مکارم اخلاق از جمله رسیدگی به افراد بیچاره و یتیم نیز دعوت نماید. به طور طبیعی وقتی پیامبر از مشرکان می خواهد که به یتیمان و بیچارگان رسیدگی کنید، منظورش یتیمان و بیچارگان مشرک است. برای مثال در سوره ماعون آمده است:
‏أَ رَأَیْتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ (1) فَذلِکَ الَّذی یَدُعُّ الْیَتیمَ (2) وَ لا یَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْکینِ (3)؛ آیا دیدی آن کسی را که قیامت را تکذیب می کرد و یتیم را از خود می راند و بر طعام دادن به بیچاره بر نمی انگیخت؟

4. فرمان الهی بر عدالت ورزی درباره مشرکان مکه
وقتی مکه در سال هشتم هجرت فتح شد، پیامبر اسلام(ص) تمام کسانی را که حتی با مسلمانان جنگ کرده بودند و در جنگ ها مسلمانان را کشته بودند، بخشید. حتی از کسانی مثل ابوسفیان که جنگ های احد و احزاب را برپا کرده بود، درگذشت و فرمود: الاسلام یجب ماقبله: هرکه (به ظاهر هم) اسلام بیاورد، جرم های قبلیش اش بخشیده می شود. خدای تعالی نیز در سوره مائده که در حدود همین سال فتح مکه نازل شده است، فرمود:
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُونُوا قَوَّامینَ لِلَّهِ شُهَداءَ بِالْقِسْطِ وَ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى أَلاَّ تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبیرٌ بِما تَعْمَلُونَ (8)؛ ای مؤمنان برای خدا قیام کنید و بر پایه قسط گواهی بدهید و دشمنی قومی شما را واندارد که عدالت نورزید. عدالت بورزید که آن به خداترسی نزدیک تر است و از خدا بترسید که خدا به آنچه انجام می دهید، آگاه است.

نظرهاي شما ( )

 (سه شنبه 86 اردیبهشت 4 ساعت 5:7 صبح)