نیکی و عدالت برای همه با هر مذهب

در کامنت پست قبلی شخصی با شهرت ایرانی مطالبی را نوشتند که مناسب دیدم،‏ پاسخ آن را در این پست بدهم. نخست مطلب او را و سپس پاسخ خودم را می آورم. اما مطلب او:

سلام

به نظر می رسد که شما به تازگی دسترسی به منبع های اطلاع رسانی پیدا کرده اید که پس از گذشت 30 سال دیکتاتوری تازه متوجه جلای وطن فرزندان ایران شده اید. اهمیت دین فردی که شما به مسلمان بودنش در عنوان پستتان اشاره کرده اید، چیست؟ اگر کسی ایرانی باشد ولی بهایی باشد یا اصلا دینی نداشته باشد، باز هم خروجش از ایران و پناهندگی او به بیگانگان می تواند دل عاشقان به دین را درد بیاورد و باعث عبرت والدین و مسئولان شود یا خیر؟

وقتی شما به مسلمان بودن این دختر اشاره می کنید از همین جا حالت فاشیستی خود را نمایان می کنید. در ایران عده ای مسیحی، یهودی، زرتشتی و بهایی و عده ای هم بی اعتقاد به دین وجود دارند که طی این 30 سال مجبور به ترک وطن شده اند. چرا تا کنون دل شما به درد نیامده بود تا وخامت اوضاع رو به مسئولان گوشزد کنید؟

شما به چیزی به نام دین استناد می کنید که پایه آن سست هست. دروازه بهشت به یک اندازه برای احمق ترین آدم ها باز است که برای هوشمندترین آنها.

نمی دانم این چه استدلالی است که شما مسلمان بودن این دختر را دستاویز قرار دادید؟ آن هم دینی که از ابتدا با زور و تحمیل به آدم ها همراه بوده است. اگر خوب بود که خودش می آمد. نه نیاز به شمشیر داشت نه لگد اندازی و نه اقتلوا و نه یقاتلون.

30 سال است که به زنها و دخترهای مردم تجاوز می کنند، می کشند، انگ می زنند، حقوقشان را مطابق شرع اسلام محترم نمی شمارند، آن وقت شما تازه متوجه یک نمونه معمولی شده اید. وای بر شما و امثال شما که کاسبهای دین در این بازار ریاکاری هستید و نمی دانم اگر چیزی تحت عنوان دین وجود نمی داشت شما از کجا ارتزاق می کردید؟

کمی وسیعتر بیاندیشید و هویت ایرانی را بر هر دین و مذهبی ارجح بدانید اگر قدری به ایران علاقه مندید.

کجا رفت دانش و هوش ما  / که شد مهر میهن فراموش ما

نبود این چنین کشور و دین ما  /  کجا رفت آیین دیرین ما

به یزدان که گر ما خرد داشتیم  /  کجا این سرانجام بد داشتیم

(شعر از حکیم فردوسی)

اما پاسخ من

سلام علیکم

من پاسخ مطالب شما را طی چند نکته عرض می کنم:

1. این که ما دین اسلام را به گونه ای عرضه کنیم که موجب تنفر باشد، حاکی از ضعف و نادرستی شیوه های رفتاری ماست؛ چه آن که متنفر می شود، مسلمان باشد یا بهایی و یا بی دین، و در هر صورت نیازمند تجدید نظر در شیوه های رفتاری ماست. از امام علی خطاب به مالک اشتر آمده است که با مردم به درستی رفتار کن. آنها یا همدین تواند و یا مانند تو انسان اند.

بی عدالتی و ستم به هر انسانی با هر مرامی مورد تأیید دین اسلام نیست. اینجانب از رفتار تنفرزا چه با مسلمان و چه با غیر مسلمان هرگز جانب داری نکرده ام.

2. من از هر رفتاری که مسلمانان در تاریخ انجام داده اند، دفاع نمی کنم؛ چنان که شما از هر رفتاری که ایرانی ها در طول تاریخ انجام دادند، دفاع نمی کنید.

3. دین امری زوری نیست؛ چنان که خداوند فرمود: لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ فقد استَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى لاَ انْفِصامَ لَها(بقره،256)؛ هیچ اجباری در دین نیست. راه درست از نادرست روشن شده است. منتها هرکه از بت پرستی برگردد و به خدا ایمان بیاورد، به دستگیره استواری چنگ زده است که هرگز نمی گسلد.

4. آیاتی از قرآن هم که در آن دستور به قتال داده شده است، ناظر به کسانی بوده است که بر ضد مسلمانان جنگ و توطئه می کردند؛ نظیر مشرکان مکه یا یهودیانی که با آنان بر ضد مسلمانان همدست شده بودند و گرنه تأکید شده است، با آنانی که سر جنگ با شما ندارند، عدالت بورزید و نیکی کنید: لا یَنْهاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذینَ لَمْ یُقاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَ لَمْ یُخْرِجُوکُمْ مِنْ دِیارِکُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطینَ (ممتحنه، 8)؛ خدا شما را نهی نمی کند که نیکی کنید و عدالت بورزید با کسانی که با شما جنگ نکردند و شما را از شهرتان بیرون ننمودند. خدا کسانی را که با مردم از هر مرامی عدالت بورزد، دوست دارد.  عشق خدا به بندگان کافر ؛ منزلت اهل کتاب در قرآن

5. تلقی من از دین چیزی جز همان احکام فطری انسانی و آنچه که سیره عقلاء آن را تأیید می کند، نیست. دین اسلام چنین است، دینی فطری است و ریشه در وجود آدمی دارد؛ چنان که آمده است: فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنیفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها لا تَبْدیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ (روم،30)؛ رویت را به جانب دینی پاک برپا دار که خدا انسان ها را بر آن آفرید. این پایدار است و دگرگونی پیدا نمی کند. عاشقانه و عاقلانه بودن دین

دین چیزی جز حکم عقل و فطرت نیست. این که می گویم، عدالت بورزید، تجاوز نکنید، نیکی کنید، راست بگویید، دروغ نگویید، اینها هم سخن دین است؛ بنابراین دین امری ریشه دار در وجود آدمی است و سست نیست.

6. این که دروازه بهشت به یک اندازه برای همه باز باشد و هوش افراد سبب برتری کسی بر دیگری نباشد، عین عدالت است. خداوند برتری را در پاکی و دوری آدمی از تبهکاری دانسته است؛ نه در عقل و نژاد و ثروت؛ چنان که فرمود: إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُمْ(حجرات،13)؛ گرامی ترین شما نزد خدا پرهیزکارترین شما از کارهای زشت است. بسا کسی با هوش کمتر پاک تر بسیاری از کسانی باشد که از هوش و عقل فراوان برخودارند و در عین حال ستمگری می کنند.

7. بی تردید هرکسی به زن ها و دخترهای مردم تجاوز کرده باشد، مجرم است و هرکه با تمسک به دین اسلام چنین کرده باشد، جرم او سنگین تر. ما در اسلام مجوزی برای تجاوز و تعدی و ستم به هیچ انسانی با هیچ مرامی نداریم. اگر شما مجوزی یافته اید، بیان فرمایید. ما به دینی افتخار می کنیم که پیشوایش وقتی شنید، سپاه معاویه خلخال از پای یک زن یهودی درآورده اند، فرمود: اگر مرد مسلمان از این درد بمیرد، او را ملامت نمی کنم!

8. هرکه هم از طریق دین ارتزاق کند و ریا کند، مورد سرزنش است. اینجانب هم از طریق دین ارتزاق نمی کنم و می کوشم، ریا نکنم. برگزیدن نام مستعار «قلبی خواهان عشق» هم برای همین جهت است.

9. عنایت دارید که این حکیم فردوسی که به شعر او استناد فرمودید، بر دین اسلام است و اقبال او به هویت ایرانی اش ناسازگار با هویت دینی اش نیست. آری باید به همه توصیه کنیم، کمی وسیع تر بیاندیشیم و لازمه آن این است که طبق سخن فردوسی خرد را بر سخن و رفتارمان حاکم کنیم. به حکم خرد نباید ایرانی بودن ارزش مطلق داشته باشد. ایرانی بودن تا جایی ارزش دارد که موافق خرد باشد. اگر دین و مذهب هم داریم، باید خردورزانه و عقلانی باشد.

نظرهاي شما ( )

 (پنج شنبه 88 بهمن 29 ساعت 4:29 عصر)

  عشق خدا به بندگان کافر

خدا همه بندگانش را اعم از کافر و مؤمن دوست دارد. جهتش روشن است. اگر خدا بنده ای را دوست نداشت، خلقش نمی کرد. منتها این بنده است که با لجبازی ها و سرکشی های آگاهانه و عامدانه اش خشم خدا را برمی انگیزد و مستحق عقوبت و عذاب می شود.

آورده اند که خدا از مادر مهربان تراست. جهت این هم روشن است. مادر تنها کاری که می کند، این است که بچه اش را نگهداری و بزرگ می کند؛ حال آن که خدا همه وجود آدمی را داده است.

هرکسی ساخته اش را دوست دارد. ما هم ساخته خدا هستیم و لذا خدا ما را دوست دارد. گویند: کسی کوزه های گوزه گری را می خرید و پیش رویش بر زمین می زند و می شکست. گوزه گر به فریاد آمد که چرا کوزه های مرا می شکنی؟ درست است که تو آنها را خریدی. اما به هر حال من آنها را ساخته ام و دوست ندارم، ساخته ام را بشکنند.

خدا به هیچ وجه تنگ نظری های ما را ندارد. بسیاری از ما فقط خودمان را عزیز دردانه خدا می دانیم و برای دیگران هیچ ارزشی قائل نیستیم. شاید اگر بسیاری از ما جای خدا بودیم، روزی همه کافران و فاسقان را قطع می کردیم و جان هرکسی را که با ما سر مخالفت برمی داشت، می گرفتیم. حال آن که خدا علیرغم همه کافری و سرپیچی ها به ما روزی می دهد و سایه رحمت و محبت خودش را از سر ما بر نمی دارد.
در آیات قرآن شواهد فراوانی بر محبت و عشق خدا به بندگان کافرش به چشم می خورد که اینک برخی از مهم ترین آنها نقل می شود:

1. مجازات حضرت یونس(ع) به سبب فرار او از قوم کافرش
قوم حضرت یونس(ع) به قدری او را آزردند که دیگر یونس تحمل حضور در میان آنان را نداشت؛ از این رو از دست آنان فرار کرد. خدا هم به او فرمود: کجا فرار می کنی؟ من تو را برای هدایت بندگان فرستادم. تو فرار می کنی؟ پس بگیر! آنگاه او را به دهان نهنگ انداخت. یونس نیز از کرده خود پشیمان شد و به درگاه خدا استغفار کرد. خدا هم توبه اش را پذیرفت و از دهان نهنگ نجاتش داد. بی تردید بلائی که خدا بر سر حضرت یونس درآورد، دلیلی نداشت جز عشق او به دستگیری از بندگان کافرش. در سوره انبیاء آمده است:
وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادى فِی الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمینَ (87) فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنینَ (88)؛ و به یاد آر یونس را که از روی خشم (از میان قومش) رفت. پنداشت که ما بر او قدرت نداریم. (ما او را به دهان نهنگ انداختیم). آنگاه او در تاریکی ها ندا داد که هیچ خدایی جز تو ای خدای منزه نیست. من ستم کردم. (مرا رهایی ده). ما هم دعایش را اجابت کردیم و او را از آن اندوه رهایی بخشیدیم. ما این چنین مؤمنان را رهایی می بخشیم.

2. فرمان الهی به پیامبر اسلام(ص) مبنی بر شکیبایی در برابر آزارهای مشرکان مکه
پیامبر اسلام(ص) هم در آغاز دعوتش بسیار مورد آزار قومش قرار گرفت. او را دیوانه و گمراه خواندند و شکمبه بر سرش افکندند؛ طوری که گویا می خواست، مثل حضرت یونس فرار کند که خدا او را بیم داد که مبادا مثل یونس باشی. این سخن خدا نیز دلیل بر این است که خدا بندگان کافرش را دوست دارد و برای دستگیری از آنان حاضر است، شاهد آزارها و اذیت هایی باشد که از سوی بندگان کافر بر پیامبرش می رود. در سوره قلم آمده است:
فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَ لا تَکُنْ کَصاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نادى وَ هُوَ مَکْظُومٌ (48) لَوْ لا أَنْ تَدارَکَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَراءِ وَ هُوَ مَذْمُومٌ (49)؛ ای پیامبر در اجرای فرمان پروردگارت شکیبایی کن و مانند یونس نباشی. او در حالی که خشمش را فرو می خورد، خدا را ندا داد ( و خدا او را رهایی بخشید). اگر لطف خدا شامل حالش نمی شد، به ساحل افکنده نمی شد. او (از کرده اش پشیمان بود و ) خود را سرزنش می کرد.

3. فرمان الهی در زمینه رسیدگی به کافران تهیدست
پیامبر اسلام(ص) تنها مأمور نبود که مشرکان مکه را به توحید و قیامت بخواند؛ بلکه مأمور بود که علاوه بر آن مشرکان مکه را به مکارم اخلاق از جمله رسیدگی به افراد بیچاره و یتیم نیز دعوت نماید. به طور طبیعی وقتی پیامبر از مشرکان می خواهد که به یتیمان و بیچارگان رسیدگی کنید، منظورش یتیمان و بیچارگان مشرک است. برای مثال در سوره ماعون آمده است:
‏أَ رَأَیْتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ (1) فَذلِکَ الَّذی یَدُعُّ الْیَتیمَ (2) وَ لا یَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْکینِ (3)؛ آیا دیدی آن کسی را که قیامت را تکذیب می کرد و یتیم را از خود می راند و بر طعام دادن به بیچاره بر نمی انگیخت؟

4. فرمان الهی بر عدالت ورزی درباره مشرکان مکه
وقتی مکه در سال هشتم هجرت فتح شد، پیامبر اسلام(ص) تمام کسانی را که حتی با مسلمانان جنگ کرده بودند و در جنگ ها مسلمانان را کشته بودند، بخشید. حتی از کسانی مثل ابوسفیان که جنگ های احد و احزاب را برپا کرده بود، درگذشت و فرمود: الاسلام یجب ماقبله: هرکه (به ظاهر هم) اسلام بیاورد، جرم های قبلیش اش بخشیده می شود. خدای تعالی نیز در سوره مائده که در حدود همین سال فتح مکه نازل شده است، فرمود:
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا کُونُوا قَوَّامینَ لِلَّهِ شُهَداءَ بِالْقِسْطِ وَ لا یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلى أَلاَّ تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ خَبیرٌ بِما تَعْمَلُونَ (8)؛ ای مؤمنان برای خدا قیام کنید و بر پایه قسط گواهی بدهید و دشمنی قومی شما را واندارد که عدالت نورزید. عدالت بورزید که آن به خداترسی نزدیک تر است و از خدا بترسید که خدا به آنچه انجام می دهید، آگاه است.

نظرهاي شما ( )

 (سه شنبه 86 اردیبهشت 4 ساعت 5:7 صبح)