عاشقی امام زمان و مکاشفات یک نوجوان

امام زمان به من گفت: من خیلی شیفته و عاشق شیعیان خود هستم.

من منتظرم و لحظه شماری می کنم که شیعیان بخواهند مرا ببینند و من به ملاقات آنان بیایم. دیدار من چندان سخت نیست.

حتی امروزه دیدار من نسبت به زمان گذشته افزون تر هم شده است و من دیدار خود را خیلی آسان تر از قرن های قبل قرار داده ام؛ اما شیعیان خود نمی خواهند، من را ببینند.

 البته بسیاری آرزوی دیدار من را دارند و حتی روزها و شب ها دعا و گریه می کنند؛ اما این آرزوها با اخلاص همراه نیست و اعمالشان به گونه ای است که حاکی از این است که من را نمی خواهند ببینند.

این بخشی از سخن نوجوان هفده ساله ای است که حدود 5/2 سال پیش به نوعی بیماری مبتلا شده بود که بر اثر آن سردرد شدید و طپش شدید قلب پیدا می کرد تا آنجا که به او نوعی صرع و بی هوشی دست می داد و آن منجر شد زبان و نیمه راست بدنش فلج شود. این بیماری طوری بود که پزشکان معالجش از تشخیص علتش ناتوان بودند. آزمایش هایی که بر روی او انجام داده بودند، هیچ گونه نشانه بیماری نشان نمی داد و داروهایی ک پزشک معالجش تجویز کرده بود، بی نتیجه بود. این بیماری سرآغازی برای مکاشفاتی شد که اینک گزارش می شود.

منتها ابتدا دو نکته را یادآور شوم:

1. ان شاء الله من نخست همه مکاشفات را طی چند پست گزارش می کنم و در پایان تحلیل خودم را از آن به دست خواهم داد.

 2. من قصدم از بیان این مکاشفات ترویج مطالب اخلاقی و عرفانی آن است و هیچ قصدم این نیست که بابی برای بیان چنین ادعاهایی بگشایم؛ به خصوص آن که برخی پیدا می شوند که با ادعاهای دروغ قصد گمراهی و سودجویی دارند.

اولین مکاشفه

بیماری او ادامه داشت تا این که باری که او را نزد پزشک معالجش برده بودند، در مطب حالت صرع به او دست داد و طبق گفته والدینم حدود 7 یا 8 دقیقه طول کشید؛ اما به باور خودم 4 یا 5 ساعت طول کشید. وقتی به هوش آمد، یکباره با این که زبانش از کار افتاده بود، تا حدی به زبان آمد و با لکنت زبان از مشاهدات خود در حالت بی هوشی سخن گفت. مشاهدات او از این قرار بود:

 من دیدم در حالی که در بیابان وسیعی دراز کشیده ام، آقایی با لباس سفید و عمامه سبز سوار بر اسب سفید از دور آمد و پیاده شد و کنارم نشست و به من گفت: ای جوان چطوری؟ چرا بی حالی؟ من به گریه افتادم و حالم را برایش گفتم. او به من گفت: این بیماری تو مصلحتی است و من مهدی منتظرم و من آن را در تو قرار دادم و گرهش به دست من باز می شود. تو باید فردا به مشهد بیایی.

 در این دیدار گفتگوهای بسیاری صورت گرفت که تنها بخشی از آن را مجازم بازگو کنم. از جمله عرض کردم: چرا شما خود را از مردم پنهان کرده ای؟ مردم نمی توانند شما را ببینند؟ مردم چگونه می توانند شما را ببینند؟

فرمود: من خیلی شیفته و عاشق شیعیان خود هستم. من منتظرم و لحظه شماری می کنم که یک لحظه شیعیان بخواهند مرا ببینند و من به ملاقات آنان بیایم. دیدار من چندان سخت نیست؛ به طوری که حتی امروزه نسبت به زمان گذشته افزون تر هم شده است و من دیدار خود را خیلی آسان تر از قرن های قبل قرار داده ام؛ اما شیعیان خود نمی خواهند، من را ببینند. البته بسیاری آرزوی دیدار من را دارند و حتی روزها و شب ها دعا و گریه می کنند؛ اما این آرزوها با اخلاص همراه نیست و اعمالشان به گونه ای است که حاکی از این است که من را نمی خواهند ببینند.

فرمود: من اکنون بسیار دل آزرده ام. عرض کردم: چرا؟ فرمود: دل آزردگیم از این است که چرا شیعیانم نمی خواهند مرا ببینند.

البته دیدن من منوط به این است که اولاً، اعمالشان خالص برای خدا باشد. ثانیاً، مرا از صمیم قلب بخواهد، نه به گفتار. ثالثاً، تنها تقاضای خودش باشد؛ نه پیرو تفاضای دیگران از او؛ رابعاً، قصد دیدن من برای تفریح نباشد؛ خامساً، بعد از دیدار احساس غرور نکند و خود را از دیگران برتر نیابد.

 عرض کردم: من که این گونه نیستم. چطور به دیدن من آمدی؟ آقا فرمود: من تو را خود تشخیص داده و برگزیده ام.

 من با حالت گریه عرض کردم: چرا من؟ من که سراپایم گناه است؟ فرمود: چه کسی نیست؟ منتها تو تاکنون به باطنت زیان نرسانده ای.

عرض کردم: این همه جوان که وضع معنویشان خیلی از من بهتر است. فرمود: اشتباه می کنی.

 عرض کردم: آخر آنان مسجدی و بسیجی و مذهبی اند؛ اما من این طور نیستم. فرمود: آنها ظاهری است و به باطن آنان راه نیافته است که اگر چنین بود، تو را برنمی گزیدم. من باطن تو را از دیگران شایسته تر دیدم. اصل باطن است. اگر باطن اصلاح شود، ظاهر هم اصلاح می شود. مردم چهار دسته اند: گروهی ظاهری سالم و باطنی خراب دارند و گروهی هم ظاهر و هم باطنشان خراب است و گروهی ظاهرشان خراب، اما باطنشان سالم است و گروهی هم ظاهر و هم باطنشان سالم است. گروه اول و دوم چندان با هم فرقی ندارند؛ اما گروه سوم از دو گروه قبل بهترند. امروزه گروه چهارم وجود ندارد یا بسیار اندک است.

فرمود: امروزه ریا و ظاهرسازی درمیان مردم بسیار شدت گرفته است و بیش تر ریاها به گونه ای است که خود افراد هرگز به آن پی نمی برند و این به سبب ضعف ایمان آنان به خداست.

فرمود: در انتخاب دوست و همدم خود باید بسیار دقت کنید. به کسی اعتماد کنید که به ایمان، اخلاق، صداقت، عدالت، حق جویی، امانت داری و وفاداری او اطمینان داشته باشید. باید کسانی را دوست بگیرید که همه کارهای او را تحت نظر قرار داده و هیچ نقطه تاریکی در زندگی او مشاهده  نکرده باشید. امروزه چنین افرادی بسیار اندک اند.

ان شاء الله ادامه آن در پستی دیگر

نظرهاي شما ( )

 (جمعه 85 بهمن 6 ساعت 9:24 صبح)

  عاشقی راز شفاعت

چنان که آشکار است، شفاعت عبارت است از واسطه گری آبرومندان درگاه خدا نظیر فرشتگان، پیامبران، ائمه و اولیاء علیهم السلام برای بی آبرویان درگاه خدا تا آنان را به درگاه خود بپذیرد و از خطاهایشان درگذرد و مواهبی نصیبشان سازد.

نقل است،‏ بعضی مثل پیامبر اسلام(ص) و برخی از ائمه(ع) از خدا خواسته اند که شفاعت امت را نصیبشان کند. به نظر می رسد،‏ راز و رمز چنین خواسته ای اموری است که در پی می آید:

 عاشقی خدا

خدا  به بندگانش و حتی همه مخلوقاتش بسیار عشق می ورزد،‏ بیش از عشقی که مادر به کودکش دارد و لذا بی گزاف او را «ارحم الراحمین» خوانده اند و برای تقریب به ذهن چنین گفته اند که مادر جز واسطه ای برای خلقت کودک نیست. آن هم واسطه ای که هیچ چیزی از خود ندارد و هرچه دارد،‏ متعلق به خداست. با این حال مادر تمام مهر و عشقش به کودکش است. او از تمام وجودش برای کودکش مایه می گذارد. از خواب خود می گذرد. پیوسته در این اندیشه است که چه وقت گرسنه می شود، به او شیر بدهد. وقتی تب کند،‏ برای او تب می کند. وقتی ناتوانی و بیماری اش را بنگرد،‏ برای او می گرید. کودکش را می بوید و می بوسد و حتی لباس هایش را به چشمانش می مالد و قلبش به یاد او می تپد. اگر مدتی از او جدا بماند،‏ فراقش او را می کشد و ....

این در حالی است که مادر همه وجود کودک را نیافریده است. حال قیاس کنید، عشق مادر را به عشق به خدا که تمام وجود آدمی را آفریده است.

شباهت عشق خدا به عشق آدمی

نباید تصور شودد که عشق خدا با عشق آدمی سنخیتی ندارد و لذا قیاس مذکور را نا بجا دانست؛ چون آن عشق مادری که ذکر شد، خصلت روح آدمی است و روح آدمی هم از سنخ روح خداست؛ چنان که خدای تعالی فرمود:‏ وَ نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی (سوره ص، آیه72)؛ بنابر این آنچه را که آدمی احساس می کند، خدا هم همان را احساس را به نحو کامل و مطلق دارد.

 عشق خدا به مخلوقاتش

خدا به همه بندگان و مخلوقاتش عشق می ورزد؛ زیرا هر حال مخلوق و بنده او هستند؛ چنان که مادر به همه فرزندانش عشق می ورزد. حتی فرزندانی که او را بیازارند، تحمل رنج و گرفتاریشان را ندارد. همه مخلوقات و بندگان نزد خدا حرمت و احترام دارند؛ همان طور که همه فرزندان نزد مادر چنین اند؛ طوری که اگر به آنان بی حرمتی و بی احترامی شود،‏ آزرده و بر آشفته می شود.

عشق عاشقان به متعلقات معشوق

فرشتگان و پیامبر و ائمه و اولیاء نیز که این حقایق را درباره خدا دریافته اند، مهم ترین راه جلب مهر و محبت خدا را به خود خدمت به مخلوقات او و دستگیری از آنان می دانند. تجربه نشان داده است که هرگاه کسی به مخلوقی از مخلوقات حاجتمند خدا خدمتی کند، مورد لطف خدا قرار می گیرد. به همین جهت است که عاشق خدا عاشق مخلوقات او نیز هست. عاشق خدا همواره در پی جلب نظر و محبت خداست و لذا هر چه که نظر و محبت خدا را به او جلب کند، عاشق آن هم می شود. عاشق دنبال این است که معشوق چه می خواهد.

به علاوه عاشق هرچه را که به معشوقش تعلق داشته باشد، دوست دارد؛ چنان که مادر لباس کودکش را هم دوست دارد و به چشم می کشد. این عشق به معشوق هرچه بیش تر شود، عشقش به خودش بیش تر از میان می رود و به جایی می رسد که همه وجود عاشق عین وجود معشوق می شود و عاشق به همان چیزی عشق می ورزد که معشوق به آن عشق می ورزد.

به این ترتیب باید عشق پیامبر و سایر آبرومندان خدا به بندگان و شفاعت آنان را  در دنیا و آخرت عین عشق آنان به خدا دانست.

نتیجه این که راز شفاعت آبرومندان خدا برای بندگان خدا عشق آنان به خدا و متعلقات خداست. عشق به خدا چیزی جدای از عشق به خلق خدا نیست.

نظرهاي شما ( )

 (چهارشنبه 85 بهمن 4 ساعت 8:23 صبح)